شیوه‌های دست‌یابی پزشکان بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تبریز به منابع اطلاعات دارویی و میزان استفاده از آنها

پژوهش حاضر با هدف تعیین شیوه‌های دست‌یابی پزشکان بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تبریز به منابع اطلاعات دارویی و میزان استفاده آنها از این منابع انجام گرفته است. روش پژوهش پیمایشی – تحلیلی و ابزار آن پرسشنامه است. داده‌ها از 100 پزشک شاغل در بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تبریز که به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شده بودند، جمع‌آوری شده و با کمک نرم‌افزارهای اس.پی.اس.اس. و دی.اس.اس. و آزمون‌های آماری کای اسکوئر (X2) و آنوا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. براساس یافته‌های پژوهش منابع چاپی دارویی (4/89 درصد) بیش از سایر منابع؛ و داروسازان (8/33 درصد)، و روزنامه‌ها (4/33 درصد) کمتر از سایر موارد به‌عنوان منابع اطلاعات دارویی مورد استفاده قرار می‌گیرند. در میان منابع چاپی دارویی، متون درسی با 62 درصد و داروهای ژنریک ایران با 5/51 درصد؛ و در میان منابع الکترونیکی دارویی، مدلاین با 2/35 درصد و مداسکیپ با 5/28 درصد پراستفاده‌ترین منبع بودند. در کل، میزان استفاده از منابع الکترونیکی و اینترنتی کمتر از 30 درصد بود. مقایسه میزان استفاده از منابع در بین سه گروه متخصصان، رزیدنت‌ها، و پزشکان عمومی تفاوت معناداری را نشان نداد. مهم‌ترین علل عدم استفاده پزشکان از منابع اطلاعات دارویی "عدم دسترسی به منابع" (3/58 درصد) و "عدم وقت کافی برای مراجعه به منابع" (50 درصد) بود. 99 درصد پزشکان در امر درمان و تنها 38 درصد به‌منظور پژوهش از منابع اطلاعات دارویی استفاده می‌کنند. بیشترین اطلاعات مورد نیاز پزشکان عوارض جانبی داروها (2/86 درصد)، دوزهای دارویی (8/82 درصد)، و آگاهی از داروهای جدید (8/80 درصد) بودند. میزان استفاده از مرکز اطلاعات دارویی تبریز توسط پزشکان 4/45 درصد و مهم‌ترین علت عدم استفاده از آن "عدم آشنایی با این مرکز" بود.